En dan ligt je zusje ineens in het ziekenhuis

Ineens kreeg ik een telefoontje van mijn middelste zusje. Met haar heb ik in mijn leven meer niet dan wel contact gehad. Het contact was altijd moeizaam. Dit moeizame contact heeft ze ook met de andere gezinsleden. Het is als een soort aantrekken/afstoten. Het maakte me altijd boos, gefrusteerd en ook verdrietig en ik wilde er graag iets aan doen. Ik vond ook dat mijn ouders er iets aan moesten doen. Ze zijn weliswaar gescheiden, maar toch... Ik maakte me zorgen om haar gezondheid en geestelijke gesteldheid. Ik voelde me verantwoordelijk voor haar en alles wat er gebeurd was in het verleden. Ik dacht dat ik niet genoeg had gedaan om haar te helpen of "te redden". Ik voelde ook dat ik niet voor niets opgegroeid was in dit gezin en dat ik daar mijn eigen pad in mocht ontdekken om hier mee te dealen. Nadat ik zelf kinderen had gekregen voelde ik heel sterk dat ik het pad van zelfontwikkeling en coaching op wilde gedaan en zo gezegd, zo (niet altijd makkelijk) gedaan. Wat heb ik veel over mezelf geleerd. En vooral het fenomeen familieopstellingen intrigeerde mee enorm, eigenlijk al mijn hele leven. Ik heb aan vele opstellingen meegedaan bij verschillende opstellers en ook zelf onderwerpen ingebracht waar ik mee worstelde. Het is zo'n mooie manier om inzicht in jezelf en je familie te krijgen. Heel bijzonder en zo langzamerhand workshops en een leergang gedaan om er zelf mee te leren werken. Zowel met vloerankers als met tafelopstellingen en live en online. Ik voel veel dankbaarheid als er iemand bij mij een opstelling 1 op 1 komt doen. Maar even weer terugkomend op mijn zusje....Ik voel ook dat ik op mijn manier bijdraag aan het helen van ons familiesysteem door opstellingen te doen en mezelf te helen. Dit werkt door in het systeem merk ik, als je niet lijfelijk contact kunt hebben, maar toch wilt bijdragen door jezelf te helen.